یادمه یکبار با دکتر فیروزپور حرف میزدم و به ایشون گفتم دانشگاه خیلی وقته که کارآیی لازم رو نداره و بهتره نباشه. ایشون گفتن اره در دنیا امروز و با حضور اینترنت.
و من گفتم نه در واقع از وقتی که گوتنبرگ ماشین چاپ رو اختراع کرد!
بله و من هرچه بیشتر به انتهای دوره دکتری عمومی داروسازی در بهترین دانشگاه ایران! نزدیک میشم بیشتر این رو درک میکنم.
البته 3 نکته قابل تعمل بگم:
1. رشته‌های علوم پزشکی ازین قاعده مبرا هستن
2. من درحال تحصیل دوره پیوسته دکتری عمومی (و نه PhD یا تخصص) هستم. اگر این دوره ناپیوسته بود فقط لیسانس رو میگرفتم و ادامه نمیدادم.
3. اینکه دانشگاه فسیله به معنای این نیست که من تحصیل در دانشگاه رو برای اون نوجوان شهرستانی که تنها راه اومدنش به مسیر پیشرفت همین دانشگاه تهرانه رو نفی کنم. بلکه من دارم از یک سیستم کل حرف میزنم که باید بازنگری بشه بهش
بذارید که مثال بزنم:
1. شما میتونید یک کتاب بیوتکنولوژی + یک دوره رایگان بیوتکنولوژی + رفرنس رایگان اون رو با بالاترین کیفیت، کمترین خطای نگارش، عدم تاثیر حال روحی و روانی ناشر و مدرس دوره رو به صورت تقریبا رایگان تهیه کنید.
2. در هر زمانی از شبانه روز و به هر مقداری که دوست دارید مطالعه کنید.
3. توی ترافیک و مسیر دانشگاه معطل نشید
4. اگه 8 صبح تایم یادگیری شما نیست نیازی نیست با یک سیستم چند ده نفری هماهنگ باشید و میتونید عصر بخونید.
5. برخلاف استاد شما در دانشگاه، کتاب همواره بهتره ارائه خودش رو میده
6. قابلیت برگشت دوباره به متن، ثانیه قبل فیلم و… رو در هر لحظه دارید. اما کلاس حضوری نه
7. شما دارید توسط بهترین بیوتکنولوژیست های دنیا آموزش میبنید نه یک مشت رانت‌خور احمق که معلوم نیست چطوری هیئت علمی شدن
و…
همچنین شما برای کارکردن در هیچ سمتی، غیر از رشته های بالینی، نیازی به هیچ مدرکی ندارید. چه مدیریت، بازاریابی و… یا کامپیوتر و دنیای دیجیتال یا چه علوم پایه و شیمی و بیولوژی و…
الان دیگه همه داروها، تکنولوژی و علوم جدید کابردی هم دارن توی R&D کارخونه و ابر شرکت ها ساخته میشن و حتی در بهترین کشورها هم دانشگاه جای بحثه چه برسه خوندن PhD در کشوری مثل ایران
کاش در مورد تحصیل تا دکترا به زندگی خودمون فکر کنیم. شاید تلف کردن عمر باشه
